Η αιώνια πάλη.Η μάχη των μαχών.Το Καλό συγκρούεται με το Κακό,αδιάκοπα,κρυφά ή φανερά,μέσα μας,έξω μας,γύρω μας.Ξέρουμε πως ο σκοπός κάθε μάχης,είναι η κυριαρχία του ενός επί του άλλου,η υπερίσχυση και η νίκη.Μήπως όμως,σ'αυτόν τον πόλεμο,δεν είναι έτσι;

Από θρησκευτικής θεώρησης,οι δύο αυτές δυνάμεις,εκπροσωπούνται από τα αρχέτυπα Θεός-Διάβολος(ο διαβάλλων). Γνωρίζουμε πως στη χριστιανική θρησκεία,οι Γραφές αναφέρουν πως εν αρχή,η μόνη Δύναμη στο Σύμπαν ήταν ο Θεός,ο οποίος και έπλασε τον Κόσμο.Αργότερα,ο ζηλόφθων Άγγελος εναντιώνεται στον Θεό,εκπίπτει,και βρίσκεται εγκατεστημένος στον Κήπο της Εδέμ,συνεχίζοντας το δόλιό του έργο(κατά το βιβλίο της Γενέσεως).Και κάπου εκεί ξεκινά η αιώνια πάλη του με το θέλημα του Θεού,και με κάθε τι ενάρετο και ηθικό.Πάλη,που κατά τον χριστιανισμό πάντα,θα κορυφωθεί κατά τη Δευτέρα Παρουσία,όπου το Κακό θα συντριβεί.

Δε θα εισβάλλουμε περαιτέρω σε θρησκευτικά πεδία,καθώς θέτονται ζητήματα που απαιτούν μια πιο ειδική προσέγγιση.Θα αναφέρω μόνο,πως στη χριστιανική θρησκεία ειδικά,παρατηρείται μια εξαιρετικά ισχυρή,καταστροφική υπόσταση του Διαβόλου,σε αντίθεση με άλλες θρησκείες.Κι αυτό το αφήνω απλά ως παρατήρηση.

Σ'αυτό το άρθρο θα αναφερθώ στην εσωτερική πάλη του Καλού με το Κακό,με τη οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι στην ψυχή μας,κι όχι σε γενικό επίπεδο.Έτσι κι αλλιώς,όλα τα άλλα επίπεδα,ξεκινούν,και πηγάζουν απ'αυτό.Επομένως,δεν μπορούμε να μιλήσουμε για το Καλό ή το Κακό σε συλλογικό επίπεδο,αν δεν κατανοήσουμε πως κάθε τι συλλογικό,αποτελείται από πολλά ξεχωριστά άτομα,τα οποία πρέπει το καθένα να δώσει τις δικές του μάχες,να κατακτήσει τα δικά του έπαθλα,κι έπειτα να στραφεί και να βοηθήσει το σύνολο στον βαθμό που μπορεί.

Έχω αναφέρει ξανά,τη σχετικότητα του Καλού με το Κακό.Μη νομίζετε φίλοι μου,πως όταν στρεφόμαστε μέσα μας,και αναζητούμε μια λύση,μια πράξη,όταν σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε σχετικά με ό,τι μας συμβαίνει,το Καλό ή το Κακό είναι πάντα ευδιάκριτα.Πολλές φορές θολώνει η δική μας νόηση και αίσθηση και γινόμαστε "κακοί",θεωρώντας το αντίθετο-πολλές άλλες πραγματικά το Καλό δε φαίνεται(κι ούτε είναι) αμιγώς Καλό,και το Κακό αμιγώς Κακό,κι αυτό μας μπερδεύει.Ο γενικός κανόνας που μας κρατά κοντά στο Καλό είναι να μη σκεφτόμαστε και να μην πράττουμε με οποιονδήποτε τρόπο μας προσβάλλει,μας μειώνει και βλάπτει συνειδητά ένα άλλο πλάσμα(έχω αναφερθεί σε προηγούμενο άρθρο).

Η γενική εικόνα είναι πως το Κακό είναι αυτό που υπερισχύει.Αυτή η εικόνα δεν είναι εντελώς εσφαλμένη,καθώς ο άνθρωπος,πολύ συχνά δρα υπό μη ευγενικά κίνητρα,όπως αυτά του πλούτου και της ματαιοδοξίας,με μη ηθικά μέσα,με σκοπό μια ακόρεστη δίψα για μια επίπλαστη επιτυχία και ευτυχία.Κι αυτό,αν το πολλαπλασιάσεις σε μεγαλύτερη κλίμακα,δίνει μια πρώτη απάντηση στο γιατί ο κόσμος υποφέρει στο σύνολό του,και γιατί βασιλεύει η αδικία.

Μα γι αυτήν την εσωτερική μάχη,πρέπει να γνωρίζουμε και κάτι ακόμα:αν κάθε φορά σκεφτόμαστε και πράττουμε με σεβασμό και ευσυνειδησία,έχουμε κερδίσει.Μα πάντα,μόνο ως την επόμενη φορά.Αυτή η σύγκρουση Καλού με Κακό δεν τελειώνει ποτέ,και δεν μπορεί να τελειώσει,καθώς είναι συνυφασμένη με τη ζωή,και δεν πρέπει να τελειώσει,διότι μετά όλα θα έχαναν το νόημά τους.Τι νομίζετε θα ήταν το Καλό,αν δεν υπήρχε το Κακό;Τι θα ήταν το Κακό,αν απουσίαζε το Καλό παντελώς;Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο,το ένα χρειάζεται το άλλο,το ένα υπάρχει μέσα από το άλλο,και κάθε φορά που κάτι καλό γίνεται σε μαι γωνίτσα του κόσμου,η έννοια του Κακού γίνεται πιο συγκεκριμένη,και κάθε φορά που κάτι κακό συμβαίνει,κάπου αλλού,το Καλό προετοιμάζει την απάντησή του.Το Κακό δε θα εξαληφθεί,το Καλό δε θα κυριαρχήσει δια παντός,μα δεν είναι αυτός ο ρεαλιστικός στόχος.Όσο μπορούμε,να αγωνιζόμαστε,να βγάζουμε πάντα τον καλό μας εαυτό μπροστά,να'χουμε σεβασμό κι αξιοπρέπεια,να μην παρασυρόμαστε από τα ψεύτικα και τα μικρά,κι έχουμε κάνει ό,τι μας αναλογεί.Και μόνο τότε,μπορούμε να σπείρουμε το Καλό και γύρω μας. Και τότε,ο κόσμος γίνεται λίγο καλύτερος.

Ας υπερασπιστούμε το Καλό λοιπόν,για άλλη μια φορά,και κάθε φορά,κι όσες φορές χρειαστεί. 

REINA STARS