Ο γάμος είναι χρόνια τώρα είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, που γύρω του δομείται ο σκοπός της ανθρώπινης ζωής, η αναπαραγωγική ευζωία.

Από τα αρχαία χρόνια έως σήμερα, έρωτας και γάμος, ήταν δύο δυνάμεις φυγόκεντρες. Πράγματι, πολλές φορές ο έρωτας καταλήγεις σε γάμο, και πράγματι πολλοί γάμοι χαρακτηρίζονται ως επιτυχημένοι.
Αν ρίξουμε όμως μια προσεκτική ματιά ο έρωτας είναι φτιαγμένος στο δίπολο ευτυχία - πόνου, για να ζεις το υπέρτατο και να υποφέρει γι αυτό. Ο γάμος έχει " φτιαχτεί " για να εξυπηρετήσει πιο πρακτικές ανάγκες του ανθρώπου.
Ένας Γερμανός φιλόσοφος υποστηρίζει ότι το μυστικό ενός γάμου είναι '' το ζευγάρι να ενώνεται από τα ιερά δεσμά της φιλίας, και όχι του έρωτα ''.
Δηλαδή της αγάπης, σεβασμού και της επικοινωνίας. Για τους πιο κυνικούς, ο γάμος είναι μια ταξική ανταλλαγή υπηρεσιών. Όπως και να`χει ο γάμος είναι μια σύμβαση και ένας συμβιβασμός.

Τα περισσότερα προβλήματα ξεκινούν όταν ένας από τα δύο μέρη ή και τα δύο μέρη, νιώθει την ανάγκη να γευτεί και πάλι τους μαγικούς καρπούς του έρωτα. Μέσα στη σύμβαση του γάμου, εκτελείται κάθε περίπτωση το καινούργιο ενδεχόμενου έρωτα, είτε ομολογείται ως ένδειξη ειλικρίνειας και μπορεί να οδηγήσει σε διάλυση, είτε αποκρύπτεται πίσω από το πέπλο της ανασφάλειας και του φόβου.
'' Ο έρωτας τρελαίνει το μυαλό των ανθρώπων '', έλεγε ο αρχαίος τραγωδός, δίνει ζωογόνο δυναμική κίνητρο για όσο διαρκεί.
Ο έρωτας όμως δεν περιορίζεται για μια παρατεταμένη σύμβαση, γιατί ο έρωτας δεν είναι σύμβαση. Ο έρωτας καταρρίπτει κάθε σύμβαση ηλικίας, ταξικότητας, απαγορευμένου καρπού, φύλου.
Το Εγώ του ατόμου γιγαντώνεται και καταρρίπτεται σε διάστημα λεπτών, και επικεντρώνεται κυρίως στα παράγωγα του κόσμου που εφάπτονται με το αντικείμενο του πόθου του.
Ο έρωτας, υμνείτε, κατηγορείτε, αλλά δεν νικιέται.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι η φύση έχει φτιάξει τον έρωτα για άλλο σκοπό. Για να μας προετοιμάζει για το τέλος του, και για το αναπόφευκτο τέλος μας. Ο άνθρωπος έφτιαξε το γάμο για άλλο σκοπό. Για να ζούμε καλά, μέχρι το τέλος μας.
Αν όμως, ο γάμος δεν καλύπτει αυτούς τους σκοπούς, τότε εμείς γιατί μένουμε δέσμιοι? Αν δεν προσφέρει ηρεμία, αλληλοσεβασμό και κατανόηση γιατί δεν τον διαλύουμε?
Τον Έρωτα πράγματι, δεν μπορεί να το γαλουχήσει ούτε να το συντηρήσει κάνεις. Αν όμως δεν μπορεί και να προσφέρει αυτό που ο Επίκουρος έλεγε ως συστατικό της ευτυχίας " την αταραξία της ψυχής " τότε γιατί διατηρείται?
Το δίλημμα είναι ένα, και μόνο αυτό πρέπει να μας απασχολεί.
Μία ήρεμη ζωή ενός γάμου? ή μία έντονη ζωή γεμάτη έρωτες? με άλλα λόγια δέσμευση ή όχι?

Αν φίλοι/ες μου, το δίλημμα μετατοπίζεται σε άλλες λέξεις όπως " να χωρίσω ή όχι? επειδή " δεν ευτυχούμε πλέον μαζί " στη πραγματικότητα δεν υφίσταται δίλημμα.
Ο άνθρωπος έχει τύχη και με τον έρωτα, και με το γάμο. Τουλάχιστον έχει πολλές πιθανότητες να επενδύσει σε αυτό.
Εάν το ένα, ή το άλλο, δεν του επιτρέπει να επενδύσει σε μια καλή ζωή, την " ευδαιμονία ", πρέπει απλώς να διαλύεται ησύχως.

Nastasia
Ερευνήτρια Αστρολογίας, Ψυχολόγος.