Η ιστορία της ζωής , είναι μια ιστορία πάλης. Μια διαδρομή μαχών, του καλού και του κακού, στη μυθολογική εποχή μαχών μεταξύ θεών και δαιμόνων που ο άνθρωπος αμμέτοχος παρακολουθούσε με δέος, στη σύγχρονη ιστορία μια διαδρομή πολέμων, κυριαρχίας, συγκρούσεων εσωτερικών και εξωτερικών, ψυχικών παθήσεων, επιθυμιών και καταστολής αυτών.

Ο άνθρωπος μοιάζει ανυπεράσπιστος ανάμεσα σε αντίρροπες δυνάμεις, υποχείριο του ίδιου του του εαυτού που μοιάζει ανοίκειος και ξένος. Ανυπεράσπιστος σε μια εγκλωβιστική ηθική που του κατατρώει την ύπαρξη , ψάχνοντας την ευτυχία μέσα από τους άλλους ή θυσιάζοντας προσωπικές επιθυμίες για την ευτυχία των άλλων. Και στο τέλος μοιάζει μόνος μπροστά στους Άλλους ψάχνοντας τον Εαυτό του, ενώνοντας τα κομμάτια που ασυνείδητα σκόρπισε για τους Άλλους, που τώρα του μοιάζουν Ξένοι, όσο και τα θραύσματα που προσπαθεί να μαζέψει για την ανασυγκρότησή του.

Από το «γνώθι σαυτόν» που αποίδεται στον Πλάτωνα , αλλά έχει καταβολές από τα Ορφικά παραγγέλματα έως το χριστιανικό "Να είσαι ο Εαυτός σου" , υπάρχουν χιλιάδες χρόνια θεολογίας, τέχνης, και φιλοσοφίας που παροτρύνουν τον άνθρωπο να σέβεται πρωτίστως τον Εαυτό του, να τον αγαπά και να ακολουθεί έναν προσωπικό δρόμο Τελείωσής του. '' ΣΑΥΤΟΝ ΙΣΘΙ. Να μη χάνουμε τον εαυτό μας.'', λένε οι Ορφικοί, εννοώντας ότι με το να τον γνωρίσουμε έχουμε διανύσει το μισό δρόμο, γιατί κάπου στην πορεία μας , μια πορεία συνδιαλλαγής με τους άλλους, παραμένει πάντα ο κίνδυνος να χαθεί στην ζωή αυτών. Γιατί όμως οι άλλοι άνθρωποι μοιάζουν τόσο απειλητικοί για την ψυχολογία μας και την εσωτερική μας ισορροπία; Γιατί πολύ απλά ο Άλλος, και ο Ξένος είμαστε Εμείς. Το Εγώ μας. Ο δαίμονας της μυθολογίας νοηματοδοτείται μέσα μας, όπως και ο θυσιαζόμενος θεάνθρωπος, το ολοκαύτωμα τον Εβραίων έγινε από ανθρώπινες υπάρξεις σαν κι εμάς, όπως και η προδοσία του Χριστού, όπως και μια ολόκληρη ιστορία μίσους κι αδικίας υπογράφτηκε από άτομα όμοιά μας. Στο ντετερμινιστικό σύστημα της ψυχολογίας, μια δράση προκαλεί ένα συγκεκριμένο φάσμα αντιδράσεων, κανείς δε μπορεί να ξεφύγει από το ένστικτο της αυτοσυντήρησής του όσο κι από τις υποσυνείδητες βουλήσεις του. Η ηθική αρχίζει και τελειώνει στη Γνώση. Αν γνωρίζεις πραγματικά τι πράττεις και γιατί το πράττεις, έχεις περιθώρια να αλλάξεις όλη σου τη ζωή. Αν δε σκοτώνεις τον άλλον, δεν του κάνεις κακό, αλλά του επιτρέπεις να σου κάνει, τότε εσύ είσαι η προσωποποίηση του Κακού, για τον εαυτό σου. Δεν υπάρχει μισή ηθική. Το να είσαι συμπονετικός δε σημαίνει να αφήνεις τους άλλους να σε εκμεταλλευτούν. Τα τέρατα ενυπάρχουν μέσα μας, απλά μέσω μιας διαστρεβλωμένης ηθικής αποφεύγουμε κάποιοι να βλάψουμε τους άλλους, χωρίς να υπάρχει κανένας φραγμός στο να βλάψουμε τον εαυτό μας. Απλά γινόμαστε οι εχθροί Μας. Και κατηγορούμε τους άλλους γι αυτό. Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει τη φράση δε με σεβάστηκε, ή με πλήγωσε, ή μου κατέστρεψε τη ζωή, Στην πραγματικότητα, χάσαμε τη μάχη με τις δικές μας επιθυμίες, τα δικά μας θέλω, και υποταχθήκαμε σε μια πιο συμβιβαστική θέση στη ζωή των άλλων, μέχρι που Άλλος, έγινε ο ίδιος μας ο Εαυτός.

Η ιστορία του Ιακώβ, στην πάλη με το σκοτεινό τερατώδη σωσία του, πριν τη μεταμόρφωσή του σε Άγγελο, η μαρτυρία του Χριστού, όταν πολεμά με τους δαίμονές του στην έρημο, η παράδοση που θέλει τον Βούδα να βάζει στην καρδιά του το τέρας του βίαιου μίσους μέχρι να υποταχθεί στη γαλήνη και τη συμπόνια, είναι όλα παραδείγματα πως ο εχθρός μας εδρεύει μέσα μας. Το μεγαλείο του Χριστού, ο οποίος συγχώρεσε τους εχθρούς του και όσους τον έβλαψαν τον ταπείνωσαν και τον σκότωσαν, δε συνιστά μια θυματοποίηση έναντι των άλλων. Αλλά την Απόλυτη Γνώση , ότι έτσι συγχωρείς τον ίδιο σου τον εαυτό, την ανθρώπινη φύση σου. «Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λκ. 23,34). Πατέρα μου συγχώρα τους και μη καταλογίζεις ενοχή στην κτηνώδη και εγκληματική συμπεριφορά τους. Δεν ξέρουν τι κάνουν. Μια Βουδιστική προσευχή συνοψίζει το νόημα της χριστιανικής πίστεως, καθώς οι θρησκείες αυτές συγκλίνουν αρκετά στο θέμα της Αγάπης. '' Οταν συναντήσω υπάρξεις μιας μοχθηρής φύσης, θα τις αγκαλιάσω σαν μονάκριβες κι αγαπητές, όταν κάποιος μου προκαλέσει φοβερό κακό, θα τον θεωρήσω ως τον άγιο πνευματικό μου φίλο". ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΒΟΛΗ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ. ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΕΥΦΥΙΑ. ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!