Μία ερώτηση, στριφογυρίζει, μες τις σκέψεις μου... βλέποντας γύρω μου, συχνά-πυκνά... πως συμπεριφέρονται, μιλάνε, αντιδρούν, πράττουν, οι άνθρωποι, που συναντώ τυχαία...

Μία σκέψη, γυροφέρνει μέσα στο κεφάλι  μου, πολύ καιρό τώρα...

Αναρωτιέμαι... τους πέρασε ποτέ, απ' το μυαλό;

(Ήρθαμε εδώ, σ' αυτήν την ζωή, για ποιο σκοπό;)

Διερωτώμαι... θα το σκεφτούν, κάποτε, κι αυτοί, πριν να'ναι πια, αργά;

Ζούμε, αναπνέουμε και κινούμαστε, σε μία κοινωνία, που μας έμαθαν, από μικρά, να βασιζόμαστε, αποκλειστικά και μόνο... στην Ύλη.

Διδαχτήκαμε, να αποζητάμε και να κυνηγάμε, δίχως άλλη επιλογή, τα υλικά αγαθά, την ασφάλεια, που αυτά μας παρέχουν, και την απόκτησή τους...

Έτσι θεωρήσαμε, από την αρχή της ζωής μας, ότι η Ύλη σε όλες τις- τις εκφάνσεις-  είναι το ζητούμενο... ο "διακαής μας πόθος", στο κυνήγι της ευτυχίας μας... Όλα μάθαμε, να τα στηρίζουμε, πάνω σε αυτήν... ώστε να νιώθουμε ευτυχισμένοι, και κυρίως "ασφαλείς"... (Ότι κι αν συνεπάγεται αυτό, για τον καθένα...)

Σπουδές, πτυχία ή μη, στόχοι, όνειρα, επιθυμίες... όλα βάση σχεδίου... καλά στρατολογημένου, ώστε να επέλθει, το ποθούμενο... η Ύλη, στην ζωή μας...

Σπίτια, αυτοκίνητα, λούσα, ρούχα, κι ότι βάλει ο νους μας... (ο μικρός μας νους)...

Όσο, περισσότερη ύλη στις ζωές μας, τόσο μεγαλύτερη και η ασφάλεια μας, για το μέλλον... Τόσο μεγαλύτερη και η επιθυμία μας, για ακόμα περισσότερα... και περισσότερα... και περισσότερα... κι ακόμα περισσότερα...

Όσο πιο πολλά επιθυμούσαμε, και επιθυμούμε... τόσο και περισσότερες εργατοώρες ξοδεύουμε, από την ζωή μας, τόσο περισσότερο άγχος μας καταβάλλει, για να τα αποκτήσουμε... τόσο και θυσιάζουμε, την υγεία μας, την προσωπική μας ελευθερία, την ανθρωπιά μας... ώστε να τα αποκτήσουμε... ή για να συνεχίσουμε, να τα διατηρούμε, ως έχουν...

Για να νιώθουμε ασφάλεια, για να είμαστε ευτυχισμένοι, για να περνάμε καλά... (νομίζουμε).

Γιατροί, νοσοκόμες, κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι, δικηγόροι, δικαστές, δάσκαλοι, αστυνομικοί, μηχανικοί, επιστήμονες... σπούδασαν κάποτε, όντας παιδιά... με όνειρα πλημμυρισμένα, από Αγάπη...

Αγάπη για το όνειρο, αγάπη για τον συνάνθρωπο, αγάπη για την ζωή...

Οι περισσότεροι τουλάχιστον, κάποτε, ήθελαν να ακολουθήσουν, το επάγγελμά τους, ώστε, να βοηθήσουν, τους συνανθρώπους τους... (μετά θα ερχόταν, και η υλική ανταμοιβή)...

Ονειρευόντουσαν κάποτε, με την αθώα τους, παιδική ψυχή... να γιατρέψουν, να περιθάλψουν, να αθωώσουν, να υπερασπιστούν, να δημιουργήσουν, να προστατεύσουν, να εφεύρουν, να ανακαλύψουν αντίδοτα... να βοηθήσουν τον συνάνθρωπο, που έχει ανάγκη... να μην υπάρχουν πια, άρρωστοι, ανήμποροι, φτωχοί, αδικημένοι... δυστυχείς...

Όντας παιδιά, είχαμε όλοι μας, μία αθώα ευαισθησία, η οποία πήγαζε, από την Αγάπη... το Αγαθό... έτσι νιώθαμε τότε... και φτιάχναμε όνειρα... και χτίζαμε κάστρα, ωσάν τα παραμύθια... (Και ζήσαμε εμείς καλά, κι αυτοί καλύτερα...)

Ονειρευόμασταν Να Φτιάξουμε... Έναν Καλύτερο Κόσμο... Για Όλους!

Για το Ανώτερο Καλό, Της Ανθρωπότητας... (Ή κάπως έτσι...)

Μεγαλώνοντας Όμως, Το Παραμύθι, Άλλαξε...

Κάπου στο δρόμο, για το όνειρο, "χαθήκαμε"... μέσα στην δίνη, στο λαβύρινθο, αυτού του υλικού κόσμου... και από όμορφο παραμύθι... μεταμορφώθηκε άχαρα, σε μια χρυσή, καλογυαλισμένη... φυλακή.

Στο κυνήγι της επιτυχίας, της δόξας, του χρήματος και της πολυτέλειας, όσοι τα κατάφεραν, "να διαπρέψουν επαγγελματικά"... χάσανε τον αληθινό τους εαυτό, την ευτυχία, τον σκοπό, το νόημα... την ανθρωπιά τους... ξε-Χάσανε, το μικρό αθώο παιδί, μέσα τους... την εσωτερική τους γαλήνη, την Ανιδιοτελή τους Αγάπη, για τον συνάνθρωπο (κι αδελφό) μα και το βασικότερο Όλων... Την Ψυχή Τους...

Αντί να φτιάξουν, εκείνοι, που έχουν τα μέσα, την γνώση και την δύναμη, έναν κόσμο δομημένο, πάνω σε γερές βάσεις, με γνώμονα την προσφορά, τον εθελοντισμό, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά και την συμπόνια, προς τον συνάνθρωπο... αντιθέτως, κοιτάξανε μόνο, να επωφεληθούν, από την ανάγκη, για βοήθεια των άλλων, ή επέλεξαν να αδιαφορήσουν, κοιτάζοντας μόνο, το προσωπικό τους συμφέρον... με την δικαιολογία, της οικονομικής κρίσης, και των προσωπικών τους αναγκών.

Γεμίζοντας έτσι, μία ζωή, από υλικά υπάρχοντα, αδειάζεις εν τέλει... από τα πνευματικά σου θέλγητρα... (έτσι δυστυχώς, πάνε αυτά, καθόλου τυχαία φυσικά...) είναι το τίμημα της κορυφής... "η παγίδα", που πρέπει να απεγκλωβιστείς και να προσπεράσεις αλώβητος, ψυχικά...

Η χαρά, η ηδονή, η ικανοποίηση του Εγώ... δυστυχώς όμως, δεν κρατάνε για πάντα... και μια μέρα, όντας πια ηλικιωμένος, συνειδητοποιείς... ότι δεν κατάφερες, να βοηθήσεις στην βελτίωση, ενός καλύτερου κόσμου... συνειδητοποιείς... ότι απέτυχες, να βάλεις το λιθαράκι σου... και, δεν εκπλήρωσες, την αποστολή, για την οποία ήρθες... 

Μα ούτε και απόλαυσες ουσιαστικά, ούτε χάρηκες πραγματικά, και ούτε βρήκες τελικά... την ουσιαστική ευτυχία... στην ζωή σου.

Ο ίδιος έφτιαξες, ένα υπέρλαμπρο, χρυσό κλουβί... πριν καν το καταλάβεις... κι έγινες, σκλάβος, των επιθυμιών, των αναγκών και της "χλιδής"... με βοηθό σου, α να χείρας, ένα πλάνο κατάκτησης, όλο και περισσότερων, υλικών αποκτημάτων και επιτυχιών... βιώνοντας τελικά, έναν ανελέητο αγώνα, δουλειάς, δουλείας, και εκδούλευσης...

Κάπου εκεί μέσα, χάθηκαν και τα φωτεινά όνειρα, και το αθώο παιδί μέσα σου, και όλο το νόημα, της ζωής σου... 

Το κενό, έμεινε ακάλυπτο εσωτερικά, ο κόσμος έγινε ακόμα χειρότερος απ' ότι ήταν, και άλλη μια ζωή, σπαταλήθηκε ανούσια...

"Γιατί άραγε να ήρθες, σε αυτή την ζωή;"
"Μήπως, αναρωτήθηκες ποτέ σου;"

Το θυμήθηκες, μόνο τότε, που έκανες όνειρα... όντας παιδί αθώο, αγνό κι αμόλυντο, ακόμα μέσα σου... και πριν καλά-καλά το καταλάβεις, μεγάλωσες... κι ήρθε και σε ξεγέλασε, το πονηρό σκοτάδι (της ύλης).

Κι έτσι, μέσα σε αυτό, έχασες το Φως σου...

Άθελά σου, θυσίασες την ψυχή σου, στον βωμό, αυτού του υλικού κόσμου... άθελά σου, ξόδεψες... άλλη μια ζωή, εδώ στην Γη...

Εν αγνοία σου, έζησες, μια ζωή ανούσια, κενή και γεμάτη πόνο... (ψυχικό πόνο κυρίως...)

Λησμόνησες, το εσωτερικό σου Φως, το σκέπασες, με μαύρα ροδοπέταλα, ανούσιας ύλης... η ψυχή σου σίγησε, μέσα στην ακατάπαυστη, πολυλογία του νου... και η ψίθυροι της... καλύφθηκαν, από τα ουρλιαχτά, του άπληστου Εγωισμού σου...

(Δεν Φταις Εσύ, Άνθρωπε... Φταίει το Σύστημα... Αλήθεια!)

Κάπου εκεί, μέσα σ' αυτό, έχασες τον δρόμο, για την επιστροφή...

Την Επιστροφή στο Φως... 

Όμως... ποτέ δεν είναι αργά, για να πάρουμε, το τιμόνι της ζωής μας, στα χέρια μας... και κατ' επέκταση, να βρούμε... το μονοπάτι της ψυχής μας, μέσα μας!

Τώρα είναι λοιπόν, η ώρα, για να αποφασίσουμε... τι απάντηση θα δώσουμε τελικά, στο μεγάλο ερώτημα, αυτής της ζωής... 

"Πως Θα Ήθελες, Να Αφήσεις, Πίσω Σου, Αυτόν Τον Κόσμο;" 

Ήρθε ο καιρός, να δώσουμε ένα χέρι βοηθείας, σε εκείνο το παιδί μέσα μας, να σηκωθεί και να λάμψει εκ των έσω... Έτσι ώστε, να συνεχίσει, από εκεί που είχε μείνει... στο να βοηθήσει, με το λιθαράκι του, να φτιαχτεί, ένας καλύτερος κόσμος... για το ανώτερο καλό, όλων μας!

Ανιδιοτελή Αγάπη, Στον Συνάνθρωπο...

Με Καθοδήγηση, Από Την Ψυχή Μας...

Ενθύμηση, Του Σκοπού Της Ζωής Μας...

Μοίρασμα Αλληλοβοήθειας, Όπου Υπάρχει Ανάγκη...

Συμπόνια και Ανθρωπιά, Οι Οδηγοί Μας...

Η Ύλη Είναι το Μέσο... Κι Όχι Αυτοσκοπός...

Η Ύλη Είναι Αναγκαίο "Κακό", Της Γήινης Ζωής Μας... Αλλά... Για Να Την Χρησιμοποιούμε, Με Σύνεση & Σεβασμό... Και Όχι, Για Να Μας Χρησιμοποιεί, Αυτή, Με Υποδούλωση & Απώλεια Εαυτού...

Καιρός Να Δούμε, Με Τα Μάτια Της Ψυχής...

Καιρός Να Γίνουμε, Ακροατές Της Καρδιάς Μας...

Καθοδηγούμενοι, Από Ανιδιοτελή Αγάπη, Προς Το Φως... Συνταξιδιώτες, Στο Αληθινό Ταξίδι Της Ψυχής!

Δημιουργώντας, Έναν Καλύτερο Κόσμο... Για Τους Απογόνους Μας.

Μοιράζοντας, Το Ελλάνιο Φως Της Καταγωγής Μας, Στις Επόμενες Γενιές, Όπως Έκαναν Και Οι Προκάτοχοί Μας... Ακολουθώντας το Παράδειγμά Τους... Τιμώντας, Τις Αρχαίες Ρίζες Μας...

Εκπληρώνοντας έτσι, Την Αποστολή μας, Ως Γένος, Και Ως Θεοφώτιστες Ψυχές, Του Δημιουργού Μας... (Όπως Έχουμε Προσυμφωνήσει, Πριν Κατέβουμε, Σε Αυτήν Την Ζωή Εδώ...)

Για Το Ανώτερο Καλό, Όλων Μας...

Τι Λέτε;
Θα Βάλουμε, Όλοι Μαζί, Ένα Χεράκι;

© Gina Powerful