Ποιός είμαι; Τι θέλω; Ποιός είναι ο δρόμος μου;
Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε θέσει στον εαυτό μας αυτά τα ερωτήματα; Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε φτάσει στη στιγμή εκείνη που συνειδητοποιούμε πως η καθημερινότητά μας δεν αντικατοπτρίζει τα θέλω μας; Και πόσες φορές δε μας έχει ενοχλήσει η διαπίστωση πως πράξαμε κατά τρόπο αντίθετο
από αυτόν που η φωνή μέσα μας, μας υπαγόρευε;

'' Άλλα θέλω κι άλλα κάνω ''
Είναι γεγονός. Οι εξωφρενικά γρήγοροι ρυθμοί, οι απαιτήσεις και οι ευθύνες της καθημερινότητας, η μονότονη ρουτίνα κι όλα αυτά που συνθέτουν την ''πραγματικότητά μας'', μας εξαντλούν, μας αποσυντονίζουν, κι εντέλει μας απομακρύνουμε απ'τους εαυτούς μας. Είναι οι άνθρωποι, που πάντα θέλουν κάτι παραπάνω από εμάς, και πάντα κάτι διαφορετικό ο καθένας τους, κι εμείς πασχίζουμε να τους ικανοποιήσουμε. Είναι η ανασφάλεια μήπως χάσουμε ό,τι έχουμε, αυτό που μας σπρώχνει στο να περιοριζόμαστε όλο περισσότερο στα κεκτημένα. Είναι ο φόβος μήπως αποδειχθούμε ''λίγοι'' και κατώτεροι των περιστάσεων. Είναι η χαμηλή αυτοπεποίθηση που φρενάρει τα όνειρά μας. Είναι κι άλλα. Είναι πολλά. Εμείς όμως πού είμαστε;

'' Αναζητείται εαυτός''
Για να γίνουμε αυτό που ονειρευόμαστε, αυτό που στη ψυχολογία ονομάζεται ιδανικός εαυτός, πρέπει να ξέρουμε πρώτα ποιοι είμαστε. Για να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας πρέπει πρώτα να τα συγκεκριμενοποιήσουμε . Το ταξίδι προς την αυτογνωσία απαιτεί ειλικρίνεια προς τον εαυτό μας, καθαρή ματιά και θέληση.
Όσες φορές κι αν προσπαθήσουμε να περιγράψουμε τον εαυτό μας καταλήγουμε στα γνωστά κλισέ: ευαίσθητος, κοινωνικός, εσωστρεφής....όλοι αυτοί οι προσδιορισμοί είναι απλά κούφιες λέξεις. Από σημασιολογικής άποψης στερούνται περιεχομένου όταν αναφέρονται σε πολυσύνθετες ανθρώπινες προσωπικότητες. Ναι, υπάρχει μια κλίμακα ''κοινωνικότητας'' που κάθε άνθρωπος βρίσκεται σε διαφορετικό επίπεδο, όπως υπάρχουν και χρονικές περίοδοι που θα είμαστε άλλοτε πιο κοινωνικοί κι άλλοτε πιο εσωστρεφείς κ.ο.κ. Η αυτογνωσία είναι κάτι πολύ πιο βαθύ και δύσκολο...

"Κανείς και τίποτα δεν κρύβεται για πάντα"

Κι έρχεται μια μέρα που κάτι μέσα μας ''κλωτσάει''. Μια μέρα, που η ικανοποίηση που αντλούσαμε ικανοποιώντας τα θέλω των άλλων, αρχίζει να στερεύει. Δεν είναι θέμα ηθικής, είναι θέμα επιβίωσης. Το αρχέγονο ένστικτο της αυτοσυντήρησης ξυπνά και επαναστατεί. Ο καλύτερος σύμμαχός μας δεν είναι άλλος από το ''εγώ''. Κι έτσι αρχίζει η αναζήτησή του...

''Δεν υπάρχει λάθος και σωστό''
Αποδεσμευτείτε από τις ιδέες των άλλων. Όσο κι αν σας εκφράζουν δεν είναι δικές σας. Δεν ζείτε τις δικές τους ζωές αλλά τη δική σας. Και τη ζείτε μία φορά.
Να είστε ειλικρινείς. Είναι τόσο απελευθερωτική η δύναμη της αλήθειας. Είναι κάθαρση, είναι το σημαντικότερο βήμα σεβασμού προς εαυτόν.
Δεν υπάρχει λάθος και σωστό, όλα συνθέτουν μια ισορροπία. Να είστε περήφανοι για τα σφάλματα που έχετε τη δύναμη να τα παραδεχτείτε. Είναι η πυξίδα του μέλλοντος.
Μην αφήνετε κανέναν να σας κρίνει, ούτε να σας γεμίζει ενοχές. Δε χρειάζεστε δικαστή, τη δουλειά αυτή την κάνει αποτελεσματικότερα η ατομική συνείδηση.
Φτιάξτε την ιδανική πραγματικότητα και μπείτε μέσα. Φυσικά και η γνωστή ρήση ''όταν θέλουμε κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το καταφέρουμε'' πουλάει ελπίδα και δεν συνιστώ να την αγοράσετε, γιατί συνήθως καταλήγει σε απογοήτευση. Δε ζούμε ούτε σε φιλικό περιβάλλον, ούτε σε φιλικό σύμπαν. Κάθε ''θέλω'' είναι μια μάχη με τον κόσμο. Μια μάχη με το κοινωνικό κατεστημένο, μια σύγκρουση με το συμβατικό, μια μάχη με το ''τι θα πουν οι άλλοι'', μια μάχη με την αποδοχή του εαυτού μας από τους άλλους.
Σας έχω καλά νέα...! Δεν πειράζει κι αν σας κατηγορήσουν! Συνήθως κατηγορούμε και επικρίνουμε τους άλλους για δύο λόγους: είτε γιατί δεν ανεχόμαστε την υπεροχή τους, τη δύναμη να προχωρούν, τη δύναμη να σηκώνουν τις συνέπειες των πράξεών τους, είτε γιατί πίσω από τα δικά τους λάθη κρύβουμε επιμελώς τα δικά μας.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ