" Ω Μητέρα Σελήνη, οδήγησέ με στους Ουρανούς ".

Κάθε φορά που με ψάχνω δεν με βρίσκω. Αλήθεια ποιος είναι ο ρόλος μου?
Διαφορετικά μου τον ερμηνεύει ο πατέρας και διαφορετικά ο άντρας μου.
Κατά βάθος και οι δύο μου λένε το ίδιο: " να είσαι προσεχτική ". Αυτό μήπως είναι διαταγή?
Ναι, αλλά θέλω να είμαι ελεύθερη στα πάθη μου. Θέλω να ζω τις στιγμές, να πηγαίνω στο δάσος να συναντώ τα ονειρά μου, να ερωτεύομαι, να ξυπνώ τα βράδια για να διαβάσω ένα βιβλίο του " Δασκάλου μου ", να υπόκειμαι σε πειρασμούς.
Αυτή η συντηριτική ματιά των αντρών της ζωής μου, δεν μου λέει πια τίποτα, ίσως γιατί μεγάλωσα.
Δεν θέλω εξάλλου να γίνει " κατί εικόνα " της μητέρας μου. Μικρή άκουγα την φράση " η κόρη που θα γεννηθεί της μητέρας θα μοιάζει ". Και βέβαια δεν εννοούσαν στο πρόσωπο.
Ίσως αυτή η φράση να προέχεται από τους κρυμμένους κωδικούς των αρχετύπων, ίσως να έχει σχέση με τον DNA, ίσως να είναι μία δογματική αντίληψη της πατριαρχίας.
Σήμερα, την νιώθω ως μία φράση ταπείνωσης.
Ακολουθώ το ίδιο πρόγραμμα με την μητέρα μου, δουλειά, σπίτι, μαγείρεμα, πλύσιμο, σιδέρωμα, μονοτονία, πολλές φορές " δούλα ", χωρίς αγάπη, χωρίς τρυφερότητα, απλώς ερωμένη και κορίτσι για όλες τις δουλειές.

Οι φίλες μου, μου μιλούν για τις δικές τους συνήθειες. Ένας γάμος που καραρέει, για ένα άτομο που ήρθε στην ζωή τους ( παραλλαγή του πατέρα τους), για την ψευδαίσθηση του έρωτα, για την μη ανταπόκριση στα συναισθήματα.
Γιατί όλα αυτά? Γιατί έχουμε αφεθεί στην μονοτονία των επαναλαμβανομένων δράσεων. Έχουμε ξεχάσει το " γυναικείο φύλο" και προσπαθούμε να μιάσουμε στο αρσενικό. Γιατί αυτό μας άφησε να σκηνοθετήσουμε αυτό το ρόλο.
Και το χειρότερο είναι ότι τον ακολουθούμε στην " κατρακύλα του ".

Κι όλα αυτά στο πουθενά... 

Σελήνη

Μεταφυσικός