Οι πάγοι θα μπορούσες να πεις ότι είναι το μπλοκαρισμένο συναίσθημα, αυτό που μια κακιά μάγισσα κάποτε το πάγωσε γιατί το ζήλεψε… κι έμεινε χρόνια εκεί εγκλωβισμένο και πάγωνε… πάγωνε… χρόνια και χρόνια … αμέτρητες ζωές, αμέτρητοι οι ρόλοι της προσωπικότητας που κούρασαν την ψυχή και ο πάγος μεγάλωνε, αυξανόταν…
… ώσπου… ήρθε μια μελωδία, γλυκιά ταξιδιάρικη, θύμιζε τον έρωτα, την ζωή, την αναγέννηση κι ο πάγος μεμιάς άρχισε να σπάει… άρχισε να σπάει μεμιάς στο άκουσμα του έρωτα, της μελωδίας της ύπαρξης της ελευθερίας.
Η ψυχή αναζητά την ελευθερία.

Η «μελωδία» έχει το κλειδί , ο έρωτας είναι η «πόρτα»

Νεφέλη